Heinrich DRIMMEL

Jacek Bartyzel

Austriacki polityk, publicysta i historyk. Urodził się w 1912 roku w Wiedniu. W latach 1930-36 studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim. Podczas studiów został członkiem, a następnie rzecznikiem katolickiego związku studenckiego „Nordgau”, propagującego ideę państwa stanowego. W szeregach Schutzkorpsu walczył w obronie rządu przeciwko marksistowskiej rewolcie w lutym 1934 roku. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w urzędzie finansowym w Wiedniu, skąd w 1937 przeniósł się do wydziału nauczania.

Jego karierę polityczną przerwał Anschluss Austrii do III Rzeszy. Powołany w 1941 roku do Wehrmachtu, dostał się do niewoli amerykańskiej, skąd powrócił w 1946 do pracy w ministerstwie edukacji. W 1954 roku został ministrem edukacji w rządzie kanclerza Juliusa Raaba. W dniu podpisania (15 maja 1955) Traktatu Państwowego, przywracającego Austrii suwerenność, przystąpił do Austriackiej Partii Ludowej (ÖVP), a w 1960 został przewodniczącym jej komisji programowej. Jako minister przyczynił się do założenia uniwersytetu w Salzburgu, Wyższej Szkoły Nauk Społecznych i Ekonomicznych w Linzu i Akademii Muzyki i Sztuki w Grazu, doprowadził do utrzymania konkordatu z 1934 roku oraz przeforsował ustawę gwarantującą współfinansowanie szkolnictwa kościelnego przez państwo.

W latach 60. popadał w coraz większą izolację z powodu swoich niezłomnie konserwatywnych zasad. Po przegraniu w 1963 roku wyborów na szefa ÖVP wycofał się z polityki ogólnopaństwowej, poświęcając się polityce lokalnej w landzie stołecznym. W latach 1964-69 był wiceburmistrzem Wiednia, zajmując się głównie sprawami budownictwa. Rozgoryczony przesiąkaniem własnej partii klimatem kultury lewicowo-liberalnej, ostatecznie wycofał się do życia prywatnego w 1970 roku. Zmarł w 1991 roku w Wiedniu.

Drimmel był myślicielem konserwatywnym, broniącym autorytetu państwa, rodziny, szkoły i Kościoła w konfrontacji z lewicą i rewoltą studencką `68 roku, zwłaszcza na polu kultury (Harcerstwo – wychowanie do wspólnoty, 1955; Problem współczesności w oświetleniu chrześcijańskim, 1964; 10 mów przeciwko Duchowi, 1965; Szkoła wyższa pomiędzy wczoraj a jutrem, 1966; Konserwatysta a rewolucja, 1970). Hiszpania i Austria (1960), Boże zachowaj! Biografia pewnej epoki (1967), Napisał także szereg dzieł historycznych, głównie z dziejów Austrii (Bóg jest z nami! Koniec pewnej epoki, 1977; Niech Bóg zlituje się nad nami. Świat od Józefa Stalina do Jimmy`ego Cartera, 1979; Franciszek Austriacki. Cesarz biedermeierowski, 1982; Franciszek Józef. Biografia pewnej epoki, 1983; Antypody. Nowy Świat w USA i Austria przed 1918 rokiem, 1984; Od przewrotu do wojny domowej. Austria 1918-1927, 1985; Od podpalenia Pałacu Sprawiedliwości do powstania lutowego. Austria 1927-1934, 1986; Od zamordowania kanclerza do Anschlussu. Austria 1934-1938, 1987; Od Anschlussu do wojny. Hitler, to wojna!, 1989; Cesarz Franciszek. Wiedeńczyk, który przetrzymał Napoleona, 1989) oraz autobiografię Domy mojego życia (1975).

Kryzys autorytetu zaczął się wśród nauczycieli, którzy obawiają się uczniów; biskupów, którzy boją się kapłanów; polityków, którzy nie są pewni, czy nie zostaną skreśleni z listy kandydatów przez młodych wyborców.