Henry COSTON

Jacek Bartyzel

Francuski dziennikarz, leksykograf i publicysta. Urodził się w 1910 roku w Paryżu. Mając 16 lat został członkiem rojalistyczno-narodowej Action Française, a wkrótce sekretarzem jej sekcji lokalnej w Villeneuve-sur-Lot. Pamfletem Francuzi, jesteście zdradzeni! (1928) oraz książką Parlament na usługach wolnomularstwa (1931) rozpoczął swoją ponad 70-letnią walkę z masonerią. W październiku 1930 wznowił (założony w 1892 przez Édouarda Drumonta), jako miesięcznik, dziennik Ligi Antysemickiej La Libre Parole, głoszący hasło „Francja dla Francuzów!”, zakazany decyzją Sądu Najwyższego w kwietniu 1939 roku. Od 1933 był członkiem narodowo-radykalnej Parti Franciste, z której ramienia kandydował w 1936 do parlamentu.

W Państwie Francuskim (Vichy) został kierownikiem Centrum Akcji i Dokumentacji Antymasońskiej (CAD), dysponującego archiwami lóż francuskich, przejętymi w zawierusze kampanii majowo-czerwcowej 1940 roku. W 1943 został odznaczony orderem Francisque.

Aresztowany w 1946 roku w Austrii, gdzie się ukrywał, został w 1947 skazany na dożywotnie ciężkie roboty i (wraz z żoną Gilberte) pozbawiony praw publicznych. Uwolniony w 1951 roku z powodów zdrowotnych, założył pierwszą po wojnie księgarnię nacjonalistyczną La Librairie Française. W 1957 roku założył (wraz z Pierre`em-Antoine`em Cousteau) miesięcznik Lectures Françaises. Revue de la politique française, którego redakcję w 1977 przekazał Jeanowi Auguy.

Owocem mrówczej pracowitości Costona jest przede wszystkim pięciotomowy Słownik polityki francuskiej (1967-2000), uzupełniony Słownikiem dynastii burżuazyjnych (1975). Większa część jego publikacji dotyczy – ocenianej jako złowroga – działalności „mocarstw anonimowych” (Finansiści, którzy kierują światem, 1955 /25 wydań/; Europa bankierów, 1963; Republika Wielkiego Wschodu, 1976; 200 rodzin u władzy, 1977; Fortuny anonimowe i koczownicze, 1984; Ci, którzy pociągają za sznurki w polityce i gospodarce światowej, 1992; Wojna stuletnia tajnych towarzystw, 1993). Wycieczkami w historię były: Antoine de Rivarol i emigracja (1956) i Proces Ludwika XVI (1991), apologią Vichy – Pétain zawsze obecny. Proces Marszałka, Myśl polityczna Szefa Państwa Francuskiego (współautor: Jacques Isorni; 1964), a polemiką i z Zielonymi, i z ekonomicznym globalizmem – Nie! Ekologia nie jest lewicowa. Krótka historia ekologii (1995).

Po jego śmierci w 2001 roku, także w prasie odnotowującej z satysfakcją „śmierć antysemity” i „antymasońskiego paranoika”, zauważano, że odszedł ostatni historyczny przedstawiciel prawicy nacjonalistycznej i petainowskiej.

Potęgi prasy i pieniądza są oczywiście przeciwko nam, więc wszystko, co możemy czynić dzisiaj, znajduje się w sferze walki idei.