Jacques BAUMEL

Jacek Bartyzel

Francuski polityk i pisarz. Urodził się w 1918 roku w Marsylii w rodzinie protestanckiej. Studia medyczne przerwało mu powołanie do wojska. Po upadku Francji i nieudanej próbie przedostania się do Londynu przystąpił do podziemnej organizacji Combat (Walka). Został kierownikiem wydziału rekrutacji, organizacji i propagandy przy szefie regionu południowo-wschodniego, generale Bertin (Maurice Chevance), a następnie sekretarzem politycznym. Po połączeniu trzech organizacji: Combat, Libération i Franc-Tireur w Mouvements Unis de la Résistance (MUR), od sierpnia 1943 sekretarz Komitetu Kierowniczego, odpowiedzialny za łączność z Londynem i innymi organizacjami podziemnymi. Od 13 listopada 1944 sekretarz generalny Ruchu Wyzwolenia Narodowego (MLN).

W latach 1944-1946 deputowany z Moselle do Zgromadzenia Konstytucyjnego. Od maja 1947 współorganizator gaullistowskiego Zgromadzenia Ludu Francuskiego (RPF), a od 1959 – Unii na rzecz Nowej Republiki (UNR). W latach 1959-1967 senator z departamentu Seine, 1962-1967 sekretarz generalny UNR, od 1967 deputowany z Haute-de-Seine, 1969-1972 sekretarz stanu w rządzie J. Chaban-Delmasa. Był również członkiem delegacji francuskiej do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy i jego wiceprzewodniczącym. W latach 1971-1982 przewodniczący Rady Generalnej Hauts-de-Seine oraz mer Rueil-Malmaison w tym departamencie.

Przewodniczący Międzynarodowej Akademii Dyplomatycznej, Rady Narodowej Audiowizualnych Wspólnot Terytorialnych i założyciel Rady Narodowej dla Wolności Prasy. Kawaler Legii Honorowej, Krzyża Wojennego 1939-1945, Medalu Ruchu Oporu oraz Towarzysz Wyzwolenia (Compagnon de la Libération). Autor książek: Pewna idea Francji (1985), Francja i jej obrona (1994), Stawiać opór. Tajna historia lat okupacyjnych (1999), De Gaulle, wygnanie wewnętrzne (2001).

Baumel to gaullista „historyczny”, który sam nazywał siebie „dinozaurem”. W lutym 2002 roku zapowiedział, że nie będzie się ubiegał o reelekcję, bynajmniej nie z powodu wieku, lecz z poczucia dystansu do aktualnego stanu polityki francuskiej, w tym odejścia niegodnych, jego zdaniem, następców Generała od ideałów gaullizmu. W jego oczach, cała obecna klasa polityczna nie zasługuje na zaufanie Francuzów. Zmarł w 2006 roku.

Nie ma już prawdziwego dziedzica gaullizmu. Gaullizm to pewna koncepcja Państwa i społeczeństwa. To coś zupełnie innego od rzeczy, które próbuje się teraz robić. Kiedy skraca się mandat prezydencki z siedmiu do pięciu lat, to nie jest gaullistowskie. A koabitacja? To jest jeszcze mniej gaullistowskie. I wreszcie, sytuację społeczną we Francji rozpoznaję jako zbyt niesprawiedliwą.