John Milan ASHBROOK

Jacek Bartyzel

Amerykański polityk republikański. Urodził się w 1928 roku w Johnstown, w stanie Ohio. Był synem wydawcy, przedsiębiorcy i kongresmana Williama A. Ashbrooka. Podczas służby w Marynarce Wojennej (1946-48) brał udział w ekspedycji admirała Richarda E. Byrda na Antarktydę. W 1952 roku ukończył uniwersytet Harvarda, a w 1955 uzyskał doktorat w Szkole Prawa Uniwersytetu Stanowego Ohio. Nigdy jednak nie praktykował jako prawnik, lecz po studiach rozpoczął pracę w tygodniku Johnstown Independent, założonym przez jego ojca w 1884 roku.

W 1956 roku, występując pod hasłem obrony wolności indywidualnej i autonomii lokalnej, został wybrany do stanowej Izby Reprezentantów Ohio. W 1961 roku zastąpił ojca w federalnej Izbie Reprezentantów, i pozostał kongresmanem aż do śmierci. Jako gorący konserwatysta i antykomunista przeciwstawiał się rozciąganiu kontroli rządu federalnego nad edukacją oraz programom socjalnym Nowego Ładu i Wielkiego Społeczeństwa. Był współzałożycielem (1964) Amerykańskiej Unii Konserwatywnej oraz jej przewodniczącym od 1966 do 1971 roku, a także członkiem Komitetu Miliona Przeciwko Przyjęciu Chin Komunistycznych do Narodów Zjednoczonych.

Ashbrook wspomagał Barry`ego Goldwatera w wyborach prezydenckich 1964 roku oraz Richarda Nixona cztery lata później. Rozczarowany „liberalną polityką w werbalnym opakowaniu konserwatywnym”, w prawyborach 1972 roku startował (bez powodzenia) przeciwko Nixonowi, jako alternatywny kandydat republikańskiej prawicy. Jego poglądy symbolizował slogan wyborczy: „zakaz skrętu w lewo” (No Left Turn). Zwalczał „skręcającą w lewo” i sprzeniewierzającą się zasadom konserwatywnym politykę administracji Nixona: kontrolę cen i płac, odejście od standardu złota, zwiększanie deficytu budżetowego, utworzenie Agencji Ochrony Środowiska, „akcję afirmatywną” w stosunku do mniejszości etnicznych, a także politykę détende wobec Związku Sowieckiego i Chin. Ashbrook uważał, że Nixon miał szansę dokonaniu przełomu na miarę – lecz w przeciwnym kierunku – demokratycznej administracji F.D. Roosevelta, lecz zaprzepaścił ją, utrudniając przy tym na wiele lat powstanie większości konserwatywnej, przy współudziale demokratycznej prawicy z Południa. Po ujawnieniu „afery Watergate” był pierwszym republikaninem w Kongresie, który zażądał ustąpienia prezydenta. Już od połowy lat 70. stawiał na Ronalda Reagana i był jednym ze współarchitektów jego zwycięskiej nominacji w Partii Republikańskiej w 1980 roku.

Zmarł w 1982 roku w Johnstown.

Stawiam wyższe standardy i jestem mniej skłonny do kompromisu. Po prostu nie wierzę, by cokolwiek mogło być „kompromisowe”.