José María BENEYTO Pérez-Cerdá

Jacek Bartyzel

Hiszpański prawnik, teoretyk prawa i historyk idei. Urodził się w 1956 roku. W 1979 roku ukończył prawo na Uniwersytecie Nawaryjskim. Na uniwersytecie w Münster uzyskał doktorat z prawa w 1980, a z filozofii w 1986 roku. Ukończył również stosunki międzynarodowe na uniwersytecie Harvarda.

W latach 1988-90 pracował jako doradca w Komisji Spraw Ekonomicznych i Monetarnych Parlamentu Europejskiego. Następnie wykładał w Instytucie Ortegi y Gasseta i we Współczesnej Szkole Humanistycznej oraz, jako profesor wizytujący, na Harvardzie, w Maryland, Nowym Jorku, Miami, Bonn, Trewirze i Florencji. Od 2002 roku jest Dyrektorem Instytutu Studiów Europejskich i Kierownikiem Katedry Międzynarodowego Prawa Publicznego i Stosunków Międzynarodowych na Uniwersytecie św. Pawła w Madrycie. Jest także członkiem korespondentem Królewskiej Akademii Jurysprudencji i Prawodawstwa, redaktorem lub współpracownikiem pism: Cuenta y Razón. Revista de la Fundación de Estudios Sociológicos, Política Exterior, Expansión, La Gaceta de los Negocios („Gazeta Handlowa”), Dinero („Pieniądz”), Gaceta Jurídica de la Unión Europea y de la Competencia.

Pierwotne zainteresowania badawcze Beneyta dotyczyły decyzjonistycznego nurtu konserwatyzmu. Owocem tego było (napisane po niemiecku) studium Teologia polityczna jako teoria polityczna. Teoria prawa i państwa Carla Schmitta i jej recepcja w Hiszpanii (1982) oraz jedna z najlepszych prac poświęconych myśli wielkiego kontrrewolucjonisty hiszpańskiego: Apokalipsa nowoczesności. Teoria dyktatury Donoso Cortésa (wyd. niemieckie: 1988; hiszpańskie: 1993). Później jego zainteresowania przesunęły się w stronę stosunków międzynarodowych, polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, prawa wspólnotowego (europejskiego), prawa handlowego, historii Europy i jej kultury. Opublikował samodzielnie książki: Teoria i praktyka prywatyzacji (1997), Tragedia i rozum. Europa w myśli hiszpańskiej XX wieku (1999), Kompetencje nowego prawa wspólnotowego i hiszpańskiego (2002), Rząd europejski. Zarys instytucjonalny Unii Europejskiej (2003).

Beneyto jest zaliczany do grona centroprawicowych intelektualistów katolickich, otaczających b. premiera i przywódcę Partii Ludowej José Maríę Aznara i należących do „dworu kulturalnego” jego żony Any Botella. Jak wszyscy współpracownicy organu aznarystów: Nueva Revista de Política, Cultura y Arte, założonego przez Antonia Fontánę z Opus Dei, opowiada się za monarchią parlamentarną jako symbolem politycznym, demokracją liberalną i integracją europejską, wszelako z poszanowaniem chrześcijańskich korzeni Europy. Z innymi postaciami (José María de Areilza Carvajal, Alfonso Fernández Miranda, Nemesio Fernández-Cuesta) tego środowiska, któremu patronują byli ministrowie Franco i promotorzy demokratycznej transición – Pío Cabanillas i Marcelino Oreja Aguirre, łączy go także rodzinny związek z wybitnymi postaciami frankistowskiej elity politycznej i kulturalnej.

Demokracja żyje i jest zdolna przeżyć tylko dzięki podłożu etycznemu i moralnemu, które wywodzi się z innych źródeł, różnych od instytucji Państwa: religii, historii i tożsamości wspólnotowej, albo z instytucji solidarności naturalnej, takich jak rodzina.