Joseph CROPSEY

Jacek Bartyzel

Amerykański filozof polityki i ekonomista. Urodził się w 1919 roku w Nowym Jorku. Studia filozoficzne ukończył na Uniwersytecie Columbia w 1939, ekonomiczne w 1940, a doktoryzował się tamże w 1952 roku. W czasie wojny służył w armii. Po wojnie wykładał na Wydziale Ekonomicznym nowojorskiego City College (1946-1958) i filozofię w Nowej Szkole Badań Społecznych (1950-1952), a od 1958 był profesorem Wydziału Nauk Politycznych Uniwersytetu w Chicago (obecnie emerytowanym).

Najsławniejszym dziełem Cropsey`a jest – zredagowana wspólnie z Leo Straussem i uchodząca za wzorcową w swojej dziedzinie – Historia filozofii politycznej (1962), w której napisał rozdziały o myśli A. Smitha i K. Marksa. Samodzielnie zredagował także, dedykowany Straussowi, zbiór esejów o tradycji filozofii politycznej Starożytnicy i Nowożytnicy (1964), wydał i opatrzył wstępem Dialog pomiędzy Filozofem a Studentem na temat prawa zwyczajowego w Anglii Hobbesa (1971), natomiast jego głównymi dziełami oryginalnymi są: Polityka i ekonomia: interpretacja zasad Adama Smitha (1957), Konserwatyzm i liberalizm (w pracy zbiorowej Lewica, prawica i centrum, 1967), Filozofia polityczna i problemy polityki (1977) oraz Świat Platona. Miejsce człowieka w kosmosie (1995). Wiele esejów poświęconych m.in. relacji pomiędzy naukami politycznymi i ekonomicznymi, prawu naturalnemu, konserwatyzmowi, liberalizmowi i radykalizmowi oraz myśli Platona, Kartezjusza, Hobbesa, amerykańskich „ojców-założycieli” i Straussa opublikował w pismach Ethics, American Political Science Review, Journal of Politics, Perspective, Public Policy, Interpretation, Independent Journal of Philosophy, Social Philosophy and Policy. Jest również autorem haseł w Encyklopedii Amerykańskiej i Międzynarodowej Encyklopedii Nauk Społecznych.

Chociaż Cropsey nie był nigdy studentem Straussa, został jego najbliższym współpracownikiem i powszechnie przyznaje mu się miano pierwszego w „klanie straussistów” – skądinąd licznych i bardzo dziś wpływowych w polityce amerykańskiej, za sprawą tak zwanych neokonserwatystów. Od swojego mistrza przejął kult „starożytników”, czyli myślicieli greckich, wyznających koncepcję obiektywnego (przedmiotowego) prawa naturalnego i pojmujących politykę jako realizację cnoty, zaś awersję do „nowożytników”, zwłaszcza do historycyzmu Nietzschego i Heideggera oraz do współczesnego postmodernizmu. Z drugiej strony, interpretując myśl polityczną także w świetle dramatycznych konsekwencji jej samej i dla jej autorów, Cropsey jest również dziedzicem dwuznaczności Straussa „ezoterycznego”, ostrożnie sączącego przekonanie o ateistycznej naturze filozofii, którą wszelako należy skrywać przed „szerokimi kołami”. W tym duchu Cropsey dowodzi, iż mędrcy przekazują czytelnikom jedynie ukryte i sugestywne wskazówki, wstrzymując się przed mówieniem „nagiej” prawdy zarówno, aby nie narazić się na los Sokratesa, jak aby nie powodować destrukcji społeczeństwa.

Klasyczna doktryna [prawa naturalnego] powiada, że każda rzecz jest doskonała do stopnia, w jakim może ona czynić rzeczy, w które został wyposażony jej gatunek.