Karel DILLEN

Jacek Bartyzel

Flamandzki działacz narodowy. Urodził się w 1925 roku w Antwerpii. Podczas okupacji Belgii przez Niemcy związał się z nacjonalistami dążącymi do utworzenia „Wielkiej Flandrii” w kolaboracji z III Rzeszą. W 1944 roku zaciągnął się do Flamandzkiego Waffen SS i walczył na froncie wschodnim.

W 1949 roku założył, wraz z Bobem Maesem, Zjednoczenie Flamandzkie (Vlaamse Concentratie), które w 1957 przyłączyło się do koalicyjnej Unii Ludowej (Volksunie), skupiającej oprócz nacjonalistów Front Burski i Flamandzką Unię Chrześcijańską. Równolegle był aktywistą kombatanckiej organizacji Were Di oraz (1956-1968) redaktorem jej pisma Dietsland Europa, którego nazwa i program nawiązywały do przedwojennej idei Dietslandu, czyli unii Flandrii z Holandią. Organizował stowarzyszenie „Protea” skupiające protoplastów Burów oraz Flamandzko-Południowoafrykański Klub Przyjaciół, broniący apartheidu w RPA.

Jako nieprzejednany wróg Belgii, w której widzi sztuczny twór państwowy, Dillen sprzeciwił się zawarciu (24 maja 1977) przez VU „Paktu z Egmont” z rządem w sprawie regionalizacji. Wraz z innymi radykalnymi nacjonalistami wystąpił z VU, a w porozumieniu z Flamandzką Partią Ludową Lode`a Claesa, założył Flamandzką Partię Narodową (Vlaams Nationale Partij), która podczas wyborów parlamentarnych w 1978 roku zmieniła nazwę na Blok Flamandzki (Vlaams Blok). Od 1978 do 1987 zasiadał nieprzerwanie (początkowo jako jedyny reprezentant VB) w belgijskiej Izbie Deputowanych, a w 1987 został senatorem. W 1989 został po raz pierwszy wybrany do Parlamentu Europejskiego, w którym pozostawał do 2003 roku, będąc również w latach 1989-1994 sekretarzem generalnym (przy J.-M. Le Penie jako przewodniczącym) Grupy Technicznej Prawicy Europejskiej. Przewodniczącym VB był do 1996 roku, kiedy przekazał kierownictwo Frankowi Vanhecke i Filipowi Dewinterowi, a sam został przewodniczącym honorowym. Zmarł w 2007 roku.

Swoje poglądy ultranacjonalisty, radykalnego konserwatysty, wroga partii i syndykatów, antydemokraty, elitarysty i antykomunisty Dillen wyłożył najpełniej w Manifeście nacjonalizmu flamandzkiej prawicy (1978). Opowiadał się tam za ładem hierarchicznym, dyktaturą polityczną „elit naturalnych”, kapitalizmem, silną i tradycyjną rodziną, obroną życia poczętego. Jego głównym celem było zawsze utworzenie – pod hasłem: „Najpierw nasz naród” (Eigen volk eerst) – niepodległej Republiki Flamandzkiej w ramach „Europy regionów”.

Odrzucamy ideę Europy scentralizowanej, jakobińskiej, w której każda ulica, każde miasto, czy to we Francji, Hiszpanii lub Danii, miałoby taki sam krawężnik, takich samych kelnerów w kawiarni, w takich samych uniformach. Chcemy jedności europejskiej, ale jedności w różnorodności. Chcemy Europy, która nie niszczyłaby aktywności ludzi i żywotności Ojczyzn.