Maurice DRUON (de Reyniac)

Jacek Bartyzel

Właściwie: Maurice Kessel. Francuski prozaik, dramaturg, eseista i polityk. Urodził się w 1918 roku w Paryżu. W latach 1937-39 studiował nauki polityczne, a w 1940 ukończył szkołę kawalerii w Saumur. Jako oficer odbył kampanię wojenną 1940 roku. Po demobilizacji zamieszkał w strefie nieokupowanej, działając w Ruchu Oporu. W 1942 roku przedostał się do Londynu. Został adiutantem generała Henri`ego d`Astier de La Viguerie, następnie redagował Honneur et Patrie i był korespondentem wojennym. Wspólnie ze swoim stryjem, pisarzem Josephem Kesselem, ułożył słowa Pieśni partyzantów.

Po wojnie debiutował tragedią Megarea (1946). W jego bogatym i zróżnicowanym gatunkowo dorobku są powieści obyczajowe (Potentaci, 1948-51, wyd. polskie: 1962; Żądza życia, 1954, wyd. polskie: 1996), „mitologiczne” (Aleksander Wielki, 1958; wyd. polskie: 1976; Pamiętniki Zeusa, I-II, 1963-67), komedie (Podróżnik, 1953), eseje historyczne (Paryż od Cezara do Świętego Ludwika, 1964; Vézeley, wieczne wzgórze, 1968; Blask prowansalski, 1970) i polityczne (Listy Europejczyka, 1944; Władza, 1965; Nowe listy Europejczyka, 1970; Słowo i władza, 1974; Baczność, Francjo!, 1981; Zreformować demokrację, 1982; Kultura i państwo, 1985; List do Francuzów w sprawie ich języka i ich duszy, 1994; Francja pod rządami trupa, 2000; Recepty dla chorego państwa, 2002). Bez wątpienia jednak największą (i międzynarodową) sławę przyniósł mu – składający się z siedmiu tomów: Król z żelaza, Zamordowana królowa, Trucizna królewska, Prawo mężczyzn, Wilczyca z Francji, Lew i lilie, Kiedy król gubi kraj – cykl Królowie przeklęci (1955-77; wyd. polskie: 1972-83), osnuty na tle dziejów Francji z czasów panowania ostatnich Kapetyngów w linii prostej (potomków „przeklętego” przez mistrza Zakonu Templariuszów, Jakuba de Molay, Filipa IV Pięknego) i dwóch pierwszych Walezjuszów.

W 1966 roku Druon został wybrany do Akademii Francuskiej, a w latach 1988-99 był jej sekretarzem (obecnie honorowym). Jest również członkiem Rady Języka Francuskiego, członkiem-korespondentem  Marokańskiej Akademii Królewskiej, Akademii Ateńskiej, Brazylijskiej Akademii Literatury, Akademii Rumuńskiej, doktorem honoris causa trzech uniwersytetów, komandorem Legii Honorowej, kawalerem Orderu Imperium Brytyjskiego, Zakonu Maltańskiego, portugalskiego Wielkiego Krzyża Orderu Chrystusa i innych. Otrzymał wiele nagród literackich, w tym Goncourtów (1948), księcia Monaco (1966), Saint-Simona (1988) i Agryppy d`Aubigne`a (2000).

Karierę literacką łączył Druon z polityczną, w ruchu gaullistowskim. W latach 1973-74 był ministrem kultury, 1978-81 – deputowanym z Paryża i delegatem do Rady Europy, 1979-80 – deputowanym do Zgromadzenia Wspólnot Europejskich. Zdecydowany konserwatysta (także o sympatiach monarchistycznych), od lat krytykuje „neogaullistów” za zdradę ideałów „pewnej idei Francji”.

To Hugon Kapet i jego następcy są tą zadziwiającą, upartą i płodną rodziną, która pokryła swoimi pędami całą Europę, która narodowi dała ideę stanowczą i podniosłą. To przez nią został uformowany obraz Naszej Pani Francji. Nie można być prawdziwie francuskim, jeśli nie jest się trochę kapetyńskim w duszy.