Melvin E. BRADFORD

Jacek Bartyzel

Amerykański historyk, konstytucjonalista i literaturoznawca. Urodził się w 1934 roku. Studia ukończył w 1956 roku na uniwersytecie w Oklahomie, a doktorat uzyskał w 1968 na Uniwersytecie Vanderbilta. Od 1967 roku był profesorem anglistyki na uniwersytecie w Dallas. Zmarł w 1993 roku.

Napisał m. in.: Przewodnik lepszy od Rozumu: Studia nad Rewolucją Amerykańską (1979); Zacne towarzystwo: Zwięzłe żywoty autorów Konstytucji Stanów Zjednoczonych (1982); Pokolenia wiernych serc: O literaturze Południa (1983); Pamiętając kim jesteśmy: Uwagi o konserwatyzmie Południa (1985); Reakcyjny imperatyw (1990); Religia i autorzy Konstytucji (1991); Przeciwko barbarzyńcom (1992); Pierwotne intencje: O tworzeniu i ratyfikacji Konstytucji Stanów Zjednoczonych (1993).

Uczeń Donalda Davidsona, po jego (1968) oraz Richarda M. Weavera (1963) śmierci uchodził Bradford za najznakomitszego przedstawiciela tradycjonalistycznego konserwatyzmu Południa (Southern Agrarians) i był jednym z patronów ruchu „neo-konfederackiego”, nawiązującego do dziedzictwa Skonfederowanych Stanów Ameryki (CSA).

Jako historyk Bradford był obrońcą amerykańskiej Konstytucji w jej oryginalnym kształcie, zakładającym zbudowanie wolnej, arystokratycznej republiki, z rządem ograniczonym do niezbędnych funkcji, suwerennością stanów i szerokim samorządem lokalnym, a nie egalitarnej i centralistycznej demokracji. Podkreślał także obecność inspiracji chrześcijańskiej u Ojców Założycieli, i na tej podstawie wyprowadzał sens sformułowań Konstytucji, jak również korzystanie przez nich z 1000-letniego dziedzictwa historii angielskiej.

Zdaniem Bradforda rdzenną tradycję republikańską zwichnął dopiero egalitaryzm Abrahama Lincolna – amerykańskiego Cezara, i to w „azjatyckim stylu”, oraz Robespierre`a, przeprowadzającego amerykańską „Rewolucję Francuską”, od którego rządów zaczęła się budowa „federalnego Lewiatana”. Wojna domowa, wywołana napaścią Północy na stany południowe, spowodowała nie tylko śmierć większej liczby Amerykanów niż w obu wojnach światowych, ale zniszczyła oryginalną, ziemiańską cywilizację Południa, której upadek przyrównywał Bradford do załamania się Republiki Rzymskiej pod ciosami demokratycznego cezaryzmu.

Piętnowany przez liberałów i lewicę zwykłymi w ich wypadku epitetami typu: „obrońca niewolnictwa”, „ekstremista”, czy „notoryczny rasista”, najdotkliwsze ciosy otrzymał jednak Bradford od „neokonserwatystów”, którzy już w 1981 „wycięli” jego kandydaturę, kiedy prezydent Reagan zamierzał mianować go dyrektorem Krajowej Fundacji Humanistyki, a w 1990 – wskutek nagonki zorganizowanej przez organ Amerykańskiego Komitetu Żydowskiego Commentary – został zmuszony do przerwania 25-letniej współpracy z National Review.

Termin „reakcja” jest niezbędnym elementem naszego słownika w obszarze intelektualnym, który zajmujemy pod koniec XX stulecia, ponieważ „zachowywanie” oznacza czasami utrwalanie tego, co wynaturzone.