Michael DAVIES

Jacek Bartyzel

Brytyjski publicysta religijny i historyk Kościoła. Walijczyk, urodził się w 1936 roku w Somerset, w rodzinie anglikańskiej. Po nawróceniu się na katolicyzm ukończył studia filozoficzne, teologiczne i anglistyczne w Kolegium St. Mary`s. Powołany do armii brytyjskiej, walczył w regimencie piechoty przeciwko rebelii komunistycznej na Malajach, w wojnie z Egiptem o Suez i w kampanii przeciwko EOKA na Cyprze. Następnie przez ponad trzydzieści lat pracował jako nauczyciel w katolickich szkołach diecezjalnych.

Jego intensywne studia nad dziełami wielkiego XIX-wiecznego konwertyty, Johna H. kardynała Newmana oraz nad biografią ostatniego przed reformacją biskupa-męczennika wiernego Kościołowi – św. Jana Fishera, które zbiegły się z zakończeniem (1965) Soboru Watykańskiego II oraz wprowadzeniem niedługo potem (1969) nowego rytu mszalnego – „twarzą do ludu” i w językach narodowych, zwróciły go w kierunku niezmordowanej obrony integralnego depozytu wiary katolickiej. W 1994 roku został przewodniczącym Una Voce Internationalis, największej na świecie – mającej oddziały w 24 krajach, w tym również w Polsce – federacji katolickiej, mającej za główny cel przywrócenie w Kościele praw kanonizowanej przez papieża św. Piusa V Mszy Wszechczasów, zwanej potocznie „trydencką”, czego skromnym na razie rezultatem jest sporadyczne udzielanie tzw. indultów na jej odprawianie, na mocy motu proprio Jana Pawła II Ecclesia Dei z 1988 roku. Z powodu ciężkiej choroby nowotworowej, od 2003 roku był jedynie przewodniczącym honorowym. Zmarł w 2004 roku.

Davies napisał wiele artykułów – głównie w redagowanym przez Waltera Matta The Remnant („Spuścizna”) – oraz około trzydziestu książek i broszur, w tym: Sobór papieża Jana (1972), Arcybiskup Lefebvre miał rację (1977), Msza Cranmera. Destrukcja katolicyzmu poprzez zmianę liturgii (1977), „Nowa Msza” i „Msza trydencka” (1977), Zniszczony ryt rzymski (1978), Nowa Msza papieża Pawła (1980), Komunia pod dwiema postaciami: ustępstwo ekumeniczne (1980), Święty Atanazy obrońca wiary (1985, wyd. polskie: 2000), O Komunii na rękę i podobnych nadużyciach (1988, wyd. polskie: 1999), Arcybiskup Lefebvre i wolność religijna (1990), Sobór Watykański II a wolność religijna (1992; wyd. polskie: 2002); Liturgiczna katastrofa: 25 lat Nowej Mszy (1997), Katolickie sanktuarium i Sobór Watykański Drugi (1997).

Pośród tematów poruszanych przez Daviesa poczesne miejsce zajmowała obrona tradycyjnej teologii politycznej katolicyzmu, opartej o zasadę pochodzenia władzy od Boga i potępiającej immanentystyczną herezję demokratyzmu, czyli twierdzenia o pochodzeniu władzy od ludu.

Musimy umożliwić królowanie społeczne Chrystusa Króla dzisiaj. Jeśli nie uczynimy wszystkiego, co w naszej mocy, aby przywrócić królowanie społeczne Naszego Pana, nie jesteśmy warci naszego chrztu, nie jesteśmy warci naszego bierzmowania, nie zasługujemy na chwalebne imię katolika. Jest tylko jedno rozwiązanie problemów ludzkości, i jest nim ustanowienie pokoju Chrystusowego w Królestwie Chrystusa – Pax Christi in Regno Christi.