Patrick Joseph BUCHANAN

Jacek Bartyzel

Amerykański publicysta i polityk. Urodził się w 1938 roku w Waszyngtonie, w rodzinie katolickiej o korzeniach irlandzko-szkockich i bawarskich; jego ojciec zaszczepił dzieciom kult generała Franco i obrońcy Alkazaru, płk. Moscardó. Ukończył anglistykę i filozofię (1961) w Uniwersytecie Georgetown oraz dziennikarstwo (1962) w Uniwersytecie Columbia. Związany z Partią Republikańską, był współpracownikiem trzech prezydentów: Nixona, Forda i Reagana. W 1992 i 1996 roku ubiegał się o nominację Old Grand Party do prezydentury, natomiast w 2000 – z ramienia (utworzonej przez Rossa Perota) Partii Reform.

Długoletnią współpracę z National Review musiał Buchanan zakończyć pod naciskiem na redakcję kół żydowskich, toteż w 1993 roku założył The American Cause, a w 2002 – magazyn The American Conservative. Opublikował książki: Nowa większość (1973), Konserwatywne głosy, liberalne zwycięstwa (1975), wspomnienia Prawicowy od samego początku (1991), Wielka zdrada: jak amerykańska suwerenność i sprawiedliwość społeczna zostały poświęcone bożkom ekonomii globalnej (1998), Śmierć Zachodu: jak spadek zaludnienia i inwazje imigrantów zagroziły naszemu krajowi i naszej cywilizacji (2001; wyd. polskie: 2005), Republika, nie Imperium (2002), Prawica na manowcach: jak neokonserwatyści wywrócili rewolucję reaganowską i zawłaszczyli prezydenturę Busha (2004; wyd. polskie 2005).

Wokół Buchanana skupiają się tradycyjni konserwatyści, podzielający jego diagnozę, iż współczesna Ameryka to kraj chory na ciele i duszy, gdyż jej instytucje polityczne, szkoły i uniwersytety oraz kościoły zostały moralnie rozbrojone, a radykalny liberalizm zniszczył ustrój wolnej republiki, nadany jej przez Ojców Założycieli. Dlatego podstawą programu Buchanana jest koncepcja zwołania II Konwencji Konstytucyjnej, która odrzuciłaby „pogańskie rządy” i przywróciła pierwotny kształt Konstytucji. W polityce zagranicznej głosi hasło America First!, tj. kierowanie się wyłącznie interesem narodowym, a odrzuca ideę Ameryki jako światowego „żandarma demokracji”, budującego globalny Novus Ordo Saeculorum, i potępia wszystkie prowadzone w ostatniej dekadzie wojny „w obronie praw człowieka” (i w partykularnym interesie Izraela).

Buchanan stoi twardo na pozycjach katolickiego tradycjonalizmu dogmatycznego i liturgicznego (uchodzi nawet za protektora sedewakantystycznego Bractwa św. Piusa V). Bezkompromisowość cechuje go też w kwestiach moralno-obyczajowych: aborcję nazywa ludobójstwem, abolicjonizm – fałszywą litością, AIDS – zemstą natury za plagę zboczeń.

Buchanan jest politykiem najbardziej znienawidzonym przez „siły postępu”. W gazetce homoseksualistów Outweek napisano o nim onegdaj: „Trudno oprzeć się chęci złapania tego człowieka za gardło i duszenia go tak mocno, jak się da, aby móc patrzeć w jego szpetną i odrażającą twarz, i obserwować jak jego gałki oczne pękają i wypływają z oczodołów. Lub może ktoś wolałby nadepnąć na jego twarz i wyciskać jego mózg tak długo, aż zgniły szlam wypłynie na chodnik”.

Wojujący i triumfujący Kościół lat 40. i 50. wyparty został przez Kościół kurczący się, otumaniony pacyfizmem, retoryką podążania za duchem czasu i intelektualnie jałowym, a moralnie destrukcyjnym otwarciem się na świat świecki.