Ksiądz Paul AULAGNIER

Jacek Bartyzel

Francuski duchowny rzymsko-katolicki i teolog. Urodził się w 1943 w Ambert (Puy-de-Dôme), jako czwarte z pięciorga dzieci. Po ukończeniu w 1964 roku studiów prawniczych na uniwersytecie w Clermont-Ferrand wstąpił do francuskiego seminarium duchownego w Rzymie, a na Gregorianum uzyskał licencjat z filozofii i teologii. Podczas Soboru Watykańskiego II poznał arcybiskupa Marcela Lefebvre`a i w 1969 roku podążył za nim do Fryburga, gdzie arcybiskup – powodowany między innymi prośbami Aulagniera – założył seminarium o tradycyjnej formacji kapłańskiej, przeniesione później do Écône. Tam – kończąc równolegle studia teologiczne u dominikanów we Fryburgu – otrzymał w 1971 roku z rąk abpa Lefebvre`a święcenia kapłańskie i został inkardynowany do diecezji Clermont.

Jako współzałożyciel (w 1970 roku) tradycjonalistycznego Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X (FSSPX) ks. Aulagnier był wicedyrektorem i wykładowcą seminarium w Écône. Następnie, od 1976 do 1994 roku, pełnił funkcję superiora dystryktu francuskiego FSSPX. Jego działalność w ciągu tych osiemnastu lat zyskała mu opinię kapłana i człowieka o niespożytym dynamizmie apostolskim. Założył Uniwersytet św. Piusa X, liczne kaplice, szkoły i wydawnictwa. Za jego sprawą ruch tradycjonalistyczny dotarł do każdego francuskiego departamentu, wzrosła liczba uczestników corocznych pielgrzymek do Chartres. 15 sierpnia 1989 celebrował dla trzydziestu tysięcy uczestników na placu przed Luwrem mszę tradycyjną, która była kulminacyjnym momentem kontr-obchodów dwustulecia rewolucji 1789 roku, zorganizowanych przez kontrrewolucyjny komitet Anti-89, kierowany przez François Brigneau. Po zakończeniu misji przełożonego dystryktu był drugim asystentem przełożonego generalnego FSSPX. Opublikował też książki: Tradycja bez trwogi (2000) i Bitwa o Mszę 1969-2005 (2005).

Już od 1998 roku ks. Aulagnier zgłaszał publiczne zastrzeżenia wobec kierownictwa FSSPX, zarzucając mu nazbyt sztywne stanowisko w rozmowach z Rzymem na temat uregulowania statusu kanonicznego Bractwa, którego taktyka, jego zdaniem, sprowadza niebezpieczeństwo popadnięcia w stan faktycznej schizmy i sedewakantyzmu. Po otwartej scysji z władzami Bractwa na tle stosunku do ugody pomiędzy Watykanem a Bractwem św. Jana Marii Vianneya, które uzyskało personalną administraturę apostolską w brazylijskiej diecezji Campos, został wykluczony z FSSPX (Aulagnier był zdania, że abp Lefebvre, gdyby żył, zaakceptowałby warunki tego porozumienia). 8 września 2006 wstąpił natomiast do erygowanego za zgodą i w porozumieniu z Rzymem nowego tradycjonalistycznego Instytutu Dobrego Pasterza z siedzibą w Bordeaux, którego przełożonym został ks. Philippe Laguérie.

Kocham Rzym, Kościół Rzymski, jedyną Oblubienicę Chrystusa. Kocham jego papieży. Kocham to „Wieczne Miasto”. Kocham jego światłość. Kocham jego ryty, jego język, język łaciński, język kultu. Celebruję święty i prawdziwy obrządek mszy. Nie „przewodniczę” mu, jak to się dzisiaj mawia (…). Jakiż błąd jest w tym słowie – to protestantyzm.