Pierre CHAUNU

Jacek Bartyzel

Francuski historyk i eseista. Urodził się w 1923 roku w Belleville (Meuse). Karierę rozpoczął w 1947 roku jako profesor liceum w Bar-le-Duc, następnie do 1951 studiował hispanistykę w Madrycie i Sewilli. W 1956 roku został wykładowcą na Wydziale Literatury w Centrum Narodowym Badań Naukowych (CNRS), a w 1959 na Uniwersytecie w Caen. Po obronie monumentalnej (12 tomów) tezy o historii Sewilli został w 1962 roku profesorem tytularnym. W 1971 roku otrzymał katedrę historii nowożytnej na Sorbonie (Paris-IV). Do emerytury wykładał także na Wydziale Teologii uniwersytetu w Aix-en-Provence. Od 1957 do 1991 był wiceprezesem Komisji Historycznej CNRS, a w 1982 został wybrany do sekcji Historii i Geografii Instytutu Francji.

Od 1982 roku współpracuje regularnie z konserwatywnym Le Figaro. Mimo iż jest republikaninem, wchodzi w skład Rady Naukowej legitymistycznego Instytutu Domu Burbońskiego.

Chaunu jest autorem bądź współautorem ponad 80 książek. Zasłużoną sławę jednego z największych historyków naszych czasów przyniosły mu m.in. dzieła z zakresu historii Francji (Historia Normandii, 1970; Chrzest Chlodwiga. Chrzest Francji, 1996), iberystyki (Hiszpania w czasach Filipa II, 1965; Hiszpania Karola V, 1973), amerykanistyki (Ameryka i Amerykanie od prehistorii do naszych dni, 1964), historii odkryć geograficznych i podboju Nowego Świata (Ekspansja europejska od XIII do XV wieku, 1969), historii cywilizacji (Cywilizacja Europy klasycznej, 1966; Cywilizacja wieku Oświecenia, 1971, wyd. polskie 1989; Śmierć w Paryżu (XVI, XVII, XVIII wiek), 1978; Europa klasyczna, 1984; Wielki Wybuch dzieciństwa, 1987), historii Kościoła i religii (Czas reform. Historia religii i cywilizacji (1250-1550), 1975, wyd. polskie: 1989; Kościół, kultura i społeczeństwo. Reforma i kontrreformacja (1517-1620), 1980; Krótka historia Boga, 1992). Publikował także rozważania historiozoficzne i na temat przyszłości kultury (Pamięć wieczności, 1975; Historia i wyobraźnia, 1980; Historia i dekadencja, 1981; Retrohistoria, 1985; Oś czasu, 1994) oraz medytacje religijne w duchu konfesji protestanckiej (Przemoc Boga, 1978; Historia i wiara, 1980; To, w co wierzę, 1982).

Zarówno jako autor dzieła zatytułowanego znamiennie Wielka Deklasacja (1989), jak promotor prac młodszych badaczy, Chaunu zrobił wiele dla odsłonięcia starannie skrywanego, ludobójczego, barbarzyńskiego oraz fundamentalnie antychrześcijańskiego charakteru Rewolucji Francuskiej, a gigantyczną celebrę jej 200 rocznicy, pod przewodem prezydenta F. Mitteranda, określił mianem „wstrętnego faraonizmu”.

Z historii Rewolucji należy wydobyć haniebną stronę pierwszego ludobójstwa ideologicznego. […] Sadystyczna wyobraźnia [pacyfikujących Wandeę] kolumn Turreau dorównywała SS, gułagom i Czerwonym Khmerom.