Raymond (-Octave-Joseph) BARRE

Jacek Bartyzel

Francuski ekonomista i polityk. Urodził się w Saint-Denis w 1924 roku, jako syn kupca (matka była pochodzenia węgierskiego). W 1950 roku ukończył prawo i ekonomię w paryskim Instytucie Studiów Politycznych. Zwolennik neoliberalizmu, w 1953 roku przetłumaczył Scjentyzm i nauki społeczne F. A. von Hayeka. Mianowany profesorem ekonomii na Wydziale Prawa w Caen, następnie organizował Instytut Studiów Wyższych w Tunisie, a od 1959 był profesorem w swojej macierzystej uczelni. W tym samym roku wydał podręcznik ekonomii, wielokrotnie wznawiany oraz przetłumaczony na hiszpański, portugalski, rosyjski i arabski. Opublikował ponadto: Rozwój ekonomiczny: analiza i polityka (1958), Człowiek jest zwierzęciem ekonomicznym (1973), Polityka dla przyszłości (1981), Refleksje dla jutra (1984), Na przełomie wieku (1988), Kwestia zaufania (1988), Smak wolności (2000), Wywiady (2001) oraz Doświadczenie władzy (2007).

Karierę polityczną rozpoczął w 1959 roku, jako dyrektor gabinetu ministra przemysłu. W 1967 został mianowany przez Charlesa de Gaulle’a wiceprzewodniczącym Komisji Europejskiej, odpowiedzialnym za sprawy ekonomiczne i finansowe. Funkcję tę pełnił do 1972 roku. Związany z konserwatywno-liberalną Unią na rzecz Demokracji Francuskiej, był jednym z najbliższych współpracowników prezydenta Valéry’ego Giscarda d’Estaing. W styczniu 1976 został ministrem handlu zagranicznego w rządzie gaullisty Jacquesa Chiraca. Po rezygnacji tegoż w sierpniu 1976 stanął na czele rządu, jako siódmy premier V Republiki i jedyny w historii Francji premier z UDF. Inspirowany thatcheryzmem, opracował plan restrukturyzacji i denacjonalizacji firm państwowych oraz głosił, że najlepszym sposobem walki z bezrobociem jest pracować. Urząd premiera pełnił do maja 1981, kiedy to odszedł wraz z prezydentem. W latach 1981-95 był deputowanym. W wyborach prezydenckich w 1988 roku kandydował z ramienia UDF. Otrzymał 16,5 procenta głosów, zajmując trzecie miejsce. W latach 1995 – 2001 był merem Lyonu. Wycofując się z życia politycznego przyznał publicznie, że w młodości palił – z przyjemnością – opium.

Od 1994 do 2004 był przewodniczącym Instytutu Aspen. Jest doktorem honoris causa kilku uniwersytetów, w tym Uniwersytetu Łódzkiego. W 2003 roku sygnował Apel 22 osobistości (między innymi: prezydenci R. von Weizsäcker, M. Soares i A. Göncz; kanclerz F. Vranitzky, premierzy E. Colombo i K. Mitsotakis) o uwzględnienie dziedzictwa chrześcijańskiego w preambule Konstytucji dla Europy.

W 2007 roku Rada Instytucji Żydowskich i Claude Lanzmann oskarżyli Barre’a o bycie „notorycznym antysemitą”, a organizacja SOS Rasizm zażądała nawet od ministra sprawiedliwości wytoczenia mu procesu karnego. Powodem była wzięcie przez niego w obronę byłego urzędnika Vichy, Maurice’a Papona, skazanego za współudział w „zbrodniach przeciwko ludzkości” oraz wiceprzewodniczącego Frontu Narodowego, Bruno Gollnischa, skazanego za „negacjonizm”. Tego samego roku Barre zmarł.

Być popularnym, kiedy się rządzi? Nie widziano tego nigdy. Wolę być niepopularny, niż nieodpowiedzialny.

PMK Design
© Organizacja Monarchistów Polskich 1989–2024 · Zdjęcie polskich insygniów koronacyjnych pochodzi z serwisu replikiregaliowpl.com.