Rino CAMMILLERI

Jacek Bartyzel

Właściwie: Rosario Cammilleri. Włoski pisarz, publicysta i apologeta katolicki. Urodził się w 1950 roku w Cianciana, w sycylijskiej prowincji Agrigento. Na uniwersytecie w Pizie ukończył, a obecnie wykłada, nauki polityczne. Stały komentator dziennika L`Avvenire („Przyszłość”), a następnie Il Giornale, gdzie prowadzi także rubrykę „Święty dnia”. Współpracuje również z Ideazione, Studi Cattolici, Il Foglio („Kartka”), Oggi („Dziś”) i Il Timone („Ster”) oraz z kanałem katolickim RAI.

Autor około 30, zróżnicowanych gatunkowo, książek, z których część to dzieła hagiograficzne, w tym: Święci żołnierze (1992), Błogosławiony ojciec Pio – droga do świętości (1993; wyd. polskie: 1999), Zapomniani święci (1996), Wielka księga świętych patronów (1998; wyd. polskie: 2001). Jego dzieła apologetyczne (Upiory Rozumu, 1994; Ja i diabeł, 1997; Rady diabła dozorcy dla dążących bez wytchnienia do piekła, 2000; Katolik, 2001) przypominają o obecności szatana w historii i wykazują wpływ apokaliptycznej Opowieści o Antychryście Włodzimierza Sołowjowa.

W utworach beletrystycznych wskrzesza Cammilleri Chestertonowski gatunek religijnej powieści detektywistycznej (Sherlock Holmes i tajemniczy wypadek Hipolita Nievo), a jego Inkwizytor (1991; wyd. polskie: 1999), umiejscowiony w XIII-wiecznej Pizie, gdzie śledztwo w sprawie tajemniczego mordu na młodej kobiecie prowadzi analogiczna do Sherlocka Holmesa – Watsona i Wilhelma z Baskerville – Atsa z Imienia róży para dominikanów: Konrad z Tours i Gaddo Casalberti, stanowi katolicką replikę na karykaturalny obrazu średniowiecza, przedstawiony przez Umberto Eco.

Z pozycji katolickiego tradycjonalisty broni Cammilleri dobrego imienia Inkwizycji (Prawdziwa historia Inkwizycji, 2001), dowodzi proroczej słuszności dokonanego przez papieża bł. Piusa IX potępienia cywilizacji laicko-liberalnej (Pochwała Syllabusa, 1995), nawiązuje do dorobku XIX-wiecznych myślicieli (Juan Donoso Cortés – ojciec „Syllabusa”, 1996) i polityków (Pius IX i García Moreno, 1994) kontrrewolucyjnych. W Pochwale należnej Włochom (przeciwko samooczerniającej się wizji) (2000) oraz w – napisanej wspólnie z Wiktorem Messorim – książce Oczy Maryi (2001) przeprowadza rewizję oficjalnej historii Włoch, w której centralne i wyłącznie pozytywne miejsce zajmuje liberalno-masońska tradycja Risorgimenta, podczas gdy źródeł patriotyzmu ogólnowłoskiego należy, jego zdaniem, szukać w zbrojnym oporze wiernych papieżowi „sanfedystów” oraz sycylijskich „brigantinich” („rozbójników”) przeciwko agresji rewolucyjnej Francji i napoleońskiej okupacji.

W czasach republiki demokratycznej sama idea Społecznego Królestwa Chrystusa brzmi ekstrawagancko i niemodnie. A jednak, wielu chrześcijan dawało się za nią zabić, z tą „karygodną” inwokacją na wargach.