Tadeusz BIELECKI

Jacek Bartyzel

Polski polityk i publicysta. Urodził się w 1901 w Słupi na Kielecczyźnie, w rodzinie nauczycielskiej. Od 1919 roku studiował polonistykę na Wydziale Filozoficznym UJ (z przerwą na ochotniczy udział w wojnie polsko-bolszewickiej), a od 1924 równolegle na Wydziale Prawa oraz w Szkole Nauk Politycznych. Pracę doktorską, pisaną pod kierunkiem Ignacego Chrzanowskiego, obronił w 1927 roku.

Jako student należał do Młodzieży Wszechpolskiej, a od 1924 roku do (tajnej) Ligi Narodowej. Przez rok (1926/27) był sekretarzem osobistym R. Dmowskiego. Pomysłodawca nazwy i struktury Obozu Wielkiej Polski, objął od początku (grudzień 1926) stanowisko zastępcy przewodniczącego Ruchu Młodych OWP. Od 1928 roku pełnił funkcję kierownika Wydziału Wykonawczego Zarządu Głównego Stronnictwa Narodowego, a w 1934 zorganizował i kierował Sekcją Młodych SN. W Sejmie III kadencji (1930-1935) był posłem z okręgu skierniewicko-rawskiego. W 1935 roku został wiceprezesem SN; był również powoływany przez Dmowskiego do wszystkich nieformalnych gremiów kierowniczych obozu narodowego („siódemki” i „dziewiątki”), lecz formalnie prezesem SN został dopiero w czerwcu 1939 roku. W ten sposób, kierował stronnictwem wprawdzie najdłużej (42 lata) ze wszystkich przywódców, ale za to w najtrudniejszym okresie i po części w symbolicznej jedynie postaci (na emigracji).

Po odbyciu kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, gdzie w styczniu 1940 wszedł w skład Rady Narodowej – wychodźczej namiastki parlamentu. Wspólnie z piłsudczykami, kierowane przez Bieleckie emigracyjne SN było trzonem opozycji przeciwko postanowieniom układu Sikorski – Majski z lipca 1941 roku, a od listopada 1944 – jednym z filarów „antyjałtańskiego” rządu Tomasza Arciszewskiego. Po wojnie był współorganizatorem Rady Politycznej (1949-1954), a od czasu rozłamu w „polskim Londynie” został prezesem Rady Jedności Narodowej (1954-1972). Zmarł w Londynie w 1982 roku.

Ideowo ukształtował Bieleckiego w szczególności dramaturg K.H. Rostworowski, któremu też poświęcił monografię literacko-ideową (Karol Hubert Rostworowski, 1938). Jak całe jego pokolenie narodowców („młoda endecja”), uosabiał Bielecki zwrot ku nacjonalizmowi chrześcijańskiemu, wyzbywającemu się pozostałości liberalizmu i pozytywistycznego agnostycyzmu. Za najbliższy jego pojmowaniu nacjonalizmu uważał salazaryzm, a po wojnie również gaullizm. Odróżniał dwa rodzaje nacjonalizmów: 1) „dzikie, pogańskie, rewolucyjne, integralne, lewicowe, imperialistyczne, materialistyczne, biologiczne, negatywne, antyparlamentarne i zamknięte”, oraz 2) „oświecone, chrześcijańskie, ewolucyjne, republikańskie, ‘burżuazyjne’, obronne, spirytualistyczne, humanistyczne, konstruktywne, demokratyczne, otwarte”. Najważniejsze teksty ideowe i historyczne zebrał w książce W szkole Dmowskiego (1968).

Nacjonalizm jest myślą, która ciągle się tworzy, ciągle rośnie, ciągle wchłania w siebie nowe pierwiastki, ciągle oczyszcza się z pojęć ubiegłej doby, gdy te okazują się niezgodnymi z rzeczywistością lub przeciwnymi jego istocie naleciałościami.