Tradycjonalizm i proletariat

Francisco Elías de Tejada, przeł. Jacek Bartyzel

Chociaż może to się wydawać grubym błędem na pierwszy rzut oka, pod kątem psychologicznym współcześni proletariusze są tym samym, co niewolnicy w świecie rzymskim, ponieważ jedni i drudzy są luźno związani z życiem zbiorowym, nie mając poczucia uczestnictwa w duchowym dziedzictwie Tradycji. Zrodzeni poza Tradycją w tym stuleciu wielkiej rozbiórki, jakim był wiek XIX, robotnicy są proletariuszami dokładnie w tej mierze, w jakiej nie są tradycjonalistami.

W Złotym Wieku XVII Hiszpanij (las Españas) nie było proletariuszy z tego samego powodu, że nie było bogaczy; wszyscy Hiszpanie poznawali teologię z autos sacramentales odgrywanych na placu, i wszyscy byli w komunii z anty-europejską postawą swoich królów, a przez to byli częścią tradycji, której serce biło w zjednoczonym społeczeństwie.

I nadszedł liberalizm: wesołkowaty, beztroski, racjonalistyczny, wykorzeniony, burżuazyjny i wolteriański, który pozwolił wzrastać bez oglądania się na wiarę i patriotyzm, poza społeczeństwem – tak jakby nie byli oni istotami ludzkimi – ludziom z proletariackiej dżungli. Proletariat nie będzie współistniał z tradycjonalizmem politycznym, dopóki w naszym systemie społecznym nie znajdzie się miejsce dla wszystkich bez wyjątku ludzi, dla każdej komórki naszej wielkiej historii. Pozostał on ropiejącą raną po jej rozdarciu przez liberałów.

Przeto lekarstwem na dramat aroganckiego wieku XX, na gangrenę tej wyobcowanej cząstki społeczeństwa, którego część prawnie stanowi, będzie naprawienie tego, co zniszczył liberalizm, poprzez ponowne splecenie nici zerwanego wątku tradycji w chrześcijańskim systemie społecznym, w którym wszyscy ludzie poczują się częścią ładu, zintegrowani w światowej hierarchii, dającej każdej istocie ludzkiej świadomość swojego miejsca w ludzkości, w możności odczuwania doniosłości własnej Tradycji.