Koniec komunizmu, początek interwencjonizmu, konieczność dążenia ku kapitalizmowi

Jakub Bożydar Wiśniewski

30 lat temu skończył się w Polsce komunizm, który trwał tak długo, jak trwał, gdyż był przeniknięty licznymi elementami ukrytego kapitalizmu („badylarstwo”, „cinkciarstwo”, wykorzystywanie cen zagranicznych itd.), i rozpoczął się kapitalizm, który rozwija się tak wolno, jak się rozwija, gdyż jest przeniknięty licznymi elementami najzupełniej jawnego komunizmu (progresywne podatki dochodowe, skomunizowane lecznictwo i szkolnictwo, przymusowa piramida „ubezpieczeń społecznych”, centralne sterowanie stopami procentowymi i podażą pieniądza itd.).

Ciesząc się więc słusznie z tego, co już zostało osiągnięte, należy tym bardziej zachowywać świadomość tego, co wciąż zostało do zrobienia – a także świadomość tego, co niestety już zostało z owych osiągnięć zmarnotrawione. Należy zawsze pamiętać w tym kontekście o nieśmiertelnej obserwacji Misesa, iż interwencjonizm – czyli kapitalizm przeniknięty elementami komunizmu – nigdy nie jest systemem stabilnym, dążąc nieuchronnie do sytuacji, w której obecne w nim siły pasożytnicze ostatecznie zabiją jego siły produktywne. Trudno zatem o lepszą okazję, aby odnowić w sobie postanowienie konsekwentnego i wytężonego działania na rzecz rozwoju tych drugich i zwalczania tych pierwszych – tak, żeby komunizm skończył się raz na zawsze, nawet w swoich fragmentarycznych i pozornie niezabójczych formach.