Królewskie rozporządzenie przyznające sukcesję korony xięciu Chrystianowi Glücksburgowi

JKM Fryderyk VII

31 lipca 1853 r.

My, z łaski Bożej król Danii, Wendów i Gotów,

xiążę Szlezwiku, Holsztynu, Sztormarnu, Dithmarschen, Lauenburga i Oldenburga,

Obwieszczamy,

Przez naszych przodków na tronie uważane było za fundamentalną zasadę rządu to, by kraje będące poddanymi duńskiemu berłu nie utraciły jedności lub nie zostały od siebie oddzielone. Zgodnie z powyższym nasz świętej pamięci ukochany ojciec, Jego Królewska Mość król Chrystian VIII — w patencie z 8 lipca 1846 r., podpisanym przez nas, ówczesnego następcę tronu — udzielił swym wiernym poddanym zapewnienia, iż jego nieustanne starania miały oraz będą mieć na celu pozyskanie pełni uznania dla integralności duńskiej monarchii, tak aby różne części kraju, zjednoczone pod jego berłem, nie zostały nigdy rozdzielone.

Wierzymy, że podczas wstrząsów politycznych, które — tuż po tym, jak Boża Opatrzność wezwała nas na tron naszych przodków — zagroziły obaleniem fundamentów społeczeństwa cywilnego w części państw europejskich i przeniknęły również granice naszej Monarchii, stawiając jej integralność w najwyższym niebezpieczeństwie, utrzymaliśmy ją z niewzruszoną trwałością, jako cel, którego osiągnięcie i zachowanie — w ramach naczelnego zadania rządu króla Danii — powierzyli nam nasi przodkowie na tronie.

Jednakże trwałe utrzymanie Monarchii zależy od wspólnego dla wszystkich jej części prawa sukcesji — a jako że starania naszego umiłowanego ojca oraz nasze, mające na celu powiększenie prawowitej sukcesji w naszym Królestwie, naszym xięstwie Szlezwiku, nierozerwalnie związanym z duńską koroną, i niewątpliwie w innych częściach Monarchii, oraz uznanie jako obowiązującej w całej Monarchii sukcesji żeńskiej, ustanowionej prawem królewskim na ewentualność, w której, nieprzeniknioną wolą Opatrzności, męska linia króla Fryderyka III, panująca obecnie w całej Monarchii, miałaby wygasnąć — uznać musimy, iż najodpowiedniejszym środkiem, by zapobiec rozpadowi Monarchii, będzie promulgowanie, na wyżej wspomnianą ewentualność, nowego, obowiązującego w całej Monarchii, prawa sukcesji, które winno uchylić postanowienia odnośnie do sukcesji w prawie królewskim oraz zostać uznane w prawie publicznym.

Gdy droga do tego celu została utorowana, częściowo dzięki dobrej woli, z jaką JCM cesarz Rosji, jako głowa najstarszej linii Domu Holstein-Gottorp, na korzyść JW xięcia Chrystiana Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg oraz jego męskich potomków zrzekł się roszczeń sukcesyjnych do naszych dziedzicznych dominiów, które JCM postrzegał jako przysługujące owej linii na wypadek wyżej wspomnianej ewentualności, a także poniekąd dzięki wspaniałomyślnej gotowości, z jaką nasi krewni, znajdujący się najbliżej tronu, tak samo zrezygnowali z prawa sukcesji, postanowiliśmy — przy aprobacie naszego ukochanego wuja, JKW Następcy Tronu xięcia Fryderyka Ferdynanda — w przypadku, gdyby wygasnąć miała męska linia sukcesji [wywodząca się] od króla Fryderyka III, uchylić wszystkie prawa sukcesji zawarte w prawie królewskim oraz — wyłączając linię żeńską — nadać prawo sukcesji tronu wszystkich poddanych naszemu berłu krajów naszemu wielce umiłowanemu krewnemu, JW xięciu Chrystianowi Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg oraz męskim potomkom jego i jego żony, naszej wielce ukochanej kuzynki, JW xiężnej Luizy Wilhelminy Fryderyki Karoliny Augusty Julii Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, xiężniczki Hesji.

Mocą traktatu zawartego 8 maja 1852 r. i następnie ratyfikowanego przez JCiKM cesarza Austrii, króla Węgier i Bohemii, (w owym czasie) xięcia prezydenta Republiki Francuskiej, a obecnie cesarza Francuzów, JKM królową Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii¹, JKM króla Prus, JCM cesarza Rosji i JKM króla Szwecji i Norwegii oraz poprzez przystąpienie [do traktatu] większości mocarstw europejskich, uzyskane w wyniku skierowanego do nich zaproszenia zawartego w artykule IV traktatu, odnieśliśmy sukces w staraniach o uznanie niepodzielności monarchii duńskiej, jako wieczystej zasady europejskiego prawa publicznego, oraz ustanowionego przez nas porządku sukcesji. Ponadto zjednoczony duński parlament, zgodnie z paragrafem 4 Prawa Fundamentalnego Królestwa Danii z 5 czerwca 1849 r., mocą decyzji z 24 czerwca 1853 r. zaaprobował, we właściwym sobie zakresie, skierowaną doń przez nas propozycję w kwestii sukcesji, umożliwiając nam, dzięki ogłoszeniu prawa sukcesji obowiązującego w całej naszej Monarchii i wszystkich jej częściach, ukończenie tej pracy, która tak długo stanowiła przedmiot naszych suwerennych starań.

Przeto niniejszym zarządzamy i ogłaszamy, co następuje:

Art. I. W przypadku gdyby męskie potomstwo króla Fryderyka III z linii, której — zgodnie z prawem królewskim przez tegoż króla wydanym 14 listopada 1665 r. — przysługuje prawo sukcesji tronu duńskiego, nieprzeniknioną wolą Bożą, wygasło, wszystkie prawa sukcesji, zawarte w artykułach XXVII do XL wyżej wspomnianego prawa królewskiego, winny zostać uchylone, nadając prawo dziedziczenia w krajach zjednoczonych pod naszym berłem wyłącznie mężczyznom. Tak więc prawo sukcesji tronu przejdzie we wszystkich tych krajach na naszego wielce umiłowanego krewnego, JW xięcia Chrystiana Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, któremu od tej pory nadajemy tytuł xięcia Danii, oraz na męskich potomków jego i jego małżonki, naszej wielce umiłowanej kuzynki, JW xiężnej Luizy Wilhelminy Fryderyki Karoliny Augusty Julii Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, xiężniczki Hesji, obecnie xiężnej Danii.

Art. II. W męskim następstwie i wśród potomków męskich pochodzących z prawego łoża korona przechodzić będzie zgodnie z prawem primogenitury oraz w prostej linii po mieczu.

Art. III. Na wypadek (Boże uchowaj) bezpośredniego zagrożenia, że xiążęca linia męska, której nadano prawo sukcesji tronu, miałaby wygasnąć, nasz następca na tronie duńskim, podówczas panujący, zobowiązany będzie zapewnić dalszą sukcesję tronu środkami, które najlepiej zabezpieczą niepodległość i integralność monarchii wraz z prawami korony oraz zyskają dla takiego rozwiązania uznanie w Europie, zgodnie z artykułem II wyżej wspomnianego traktatu, zawartego w Londynie 8 maja 1852 r.

Prawo to, dotyczące sukcesji tronu w całej monarchii duńskiej, które spisano w języku duńskim i niemieckim, parafowane zostało przez naszego wielce umiłowanego wuja JKW Następcę Tronu xięcia Fryderyka Ferdynanda oraz wszystkich najwyższych członków naszej Tajnej Rady Stanu, niniejszym promulgowaliśmy i udokumentowaliśmy. Wolą naszą jest, by oryginał złożono na przechowanie do naszych tajnych archiwów.

Następnie wszyscy i każdy z osobna [do tegoż prawa] pokornie się zastosują.

Ustanowiono 31 lipca 1853 r. w Pałacu Ermitaż i uwierzytelniono pieczęcią króla.

tłumaczenie: Dawid Świonder, opracowanie: Adrian Nikiel

¹ W rzeczywistości prawowitym królem Anglii, Szkocji i Irlandii był w tym czasie Franciszek I, równocześnie xiążę Modeny – przypis redakcji Portalu.